Een journalist van The Guardian ging de uitdaging aan.
Je moet er wat voor over hebben, de journalistiek. De meesten mensen raken overmand door blinde paniek als we een keer een paar uur onbereikbaar zijn.
Maar Jenna Woginrich was juist enthousiast over het plan om voor anderhalf jaar afscheid te nemen van haar smartphone. Naar eigen zeggen werd ze gek van de constante notificaties en andere afleidingen. Nu het experiment erop zit meldt ze dat er zeker pluspunten zitten aan een smartphone-loos bestaan.
Woginrich keert niet helemaal terug naar de oertijd, ze beschikte wel gewoon over laptop en vaste lijn. Hoewel het vaak onhandig bleek om geen smartphone te hebben, helemaal als journalist/grafisch ontwerper, is ze vooral opgelucht door het gebrek aan afleiding:
No one can interrupt my bad singing of Hooked on a Feeling with a text message. It’s as freeing as the first night of a vacation.
Niet voor niets heet het artikel How I quit my smartphone and really started living.
Zo af en toe ga ik ook wel eens wandelen in het bos met de honden zonder telefoon, heerlijk bevrijdend rustgevend. Mensen in de westerse maatschappij worden 24 uur 7 dagen p/week geleefd door die mobiele shit. Kan nooit goed zijn.
Een dag? Geen probleem.
Een week? Ook nog wel.
Een maand? Denk het niet
Anderhalf jaar? Waarschijnlijk niet.
Of zou het, net als bijvoorbeeld met roken, zo zijn dat de eerste 2 weken het moeilijkst zijn? Ik ga het niet proberen.
Ik hou mijn gsm voor 1ding: Dat ik verwittigd kan worden als er een incident is in de familie. Anders gooide ik hem met 120 km/u door het raam…
Het stukje gelezen. Als ik zo vrij mag zijn: een vreemde oplossing voor een probleem dat makkelijk is op te lossen. Een smartphone is, wat mij betreft, handig omdat ik anderen kan bereiken en zelf kan beslissen waar en wanneer ik met mensen contact heb. Niet om bereikbaar te zijn, dat is vogens mij echt een misvatting. Zoals met alles moet je inderdaad maat houden. Ik heb een auto maar pak ook regelmatig de fiets, ik heb een televisie maar kijk alleen ’s avonds, ik heb een snackbar om de hoek maar kom er nooit. Dat heet maat houden, en ook ik vind dat lastig en ga regelmatig de fout in, corrigeer mezelf enz. Wat zij doet is volkomen arbitrair. Waarom nog wel een telefoon in huis? Waarom niet alles met de post regelen? Waarom nog wel een computer en niet schrijven met een typemachine? Er zijn tijden geweest dat een telefoon in huis als aanstellerig gedrag werd gezien, onnodig, je bent toch niet de dokter? Deze mevrouw had zichzelf een groot plezier gedaan door haar telefoon af en toe uit te zetten, en niet te sms-en achter het stuur.