Column: wat er mis is met Netflix’ The Punisher

The Punisher doet geen eer aan zijn naam; Hij straft nauwelijks iemand.

Een kleine spoiler altert voor Netflix’ The Punisher!

De aanloop naar Netflix’ The Punisher was grandioos en ik kon niet wachten tot een van de tofste Marvel-personages eindelijk een waardige adaptatie zou ontvangen. Nu ik de serie lekker gebingewatched hebt (is dat een woord?), ben ik enerzijds tevreden en blij, maar anderzijds pissiger dan The Punisher zelf. En die nuance, die grijze opvatting, is wat er mis is met de nieuwste adaptatie van de Marvel-schurk, nu omgetoverd tot held.

Good Guy
Frank Castle a.k.a The Punisher was het hoogtepunt van het tweede seizoen van Daredevil. Hij was een bruut, badass en moreel conflicterend personage dat wat mij betreft niet genoeg screen time kon krijgen. Zijn eigen serie maakt daarentegen een aantal gigantische fouten met het personage.

[gv data=”lIY6zFL95hE”][/gv]

Het belangrijkste probleem is de ommekeer van Frank Castle van gewetenloze moordenaar (van 37 drugsdealers, gangsters en moordenaars, zo leren we) naar heldhaftige good guy. Ja, de talloze nieuwsberichten die we in The Punisher te zien krijgen, verdoemen nog steeds zijn acties, maar achter de schermen vinden Homeland, Karen Page en detective Madani dat hij eigenlijk wel okay is.

De kracht van Frank Castle als personage zat hem in Daredevil (en in de comics) in de meer zwarte dan grijze denkbeelden. Hij is geen vigilante met verdedigbare ideeën, maar een koelbloedige moordenaar die – ondanks het feit dat hij bad guys opruimt – uiteindelijk toch zelf een bad guy is. Maar na alle menselijke (toegegeven, prachtige) momenten met Micro en diens gezin, is Frank Castle een moordlustige goedzak geworden. De essentie van het personage is daarmee achterwege gelaten.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over het feit dat hij potverdorie nauwelijks ‘punisht’.

Never go full political
Een ander tergend probleem met Marvel’s zoveelste karige serie in samenwerking met Netflix is het feit dat er echte, relevante politieke problemen worden aangestipt. PTSS, het verwaarlozen van veteranen, de wapenlobby en wapengebruik; Het zijn allemaal problemen die verband hebben met Frank Castle’s verhaal. Zo’n connectie met de realiteit is iets wat veel films en series een bijzondere laag kan geven, maar in The Punisher stipt het des te meer aan hoe onverdedigbaar Frank’s filosofie is.

Ja, de introductie van mariniers met een stevige vorm van PTSS is heel erg tof en relevant, maar wanneer Frank tegenover Lewis wordt neergezet, wordt pas echt pijnlijk duidelijk hoe onverdedigbaar en daarmee afschuwelijk de praktijken van de heren zijn. En zo graaft Marvel een graf voor The Punisher. Had de serie alle relevante doch storende politieke problemen achterwege gelaten, dan was The Punisher een geweldige serie over brute wraak en heftige actiescènes. Door alles nadrukkelijk grijs te kleuren, wordt duidelijk hoe zwart The Punisher eigenlijk is.

En al wil Marvel zo graag een ‘grijze’ superheld neerzetten (nuance lijkt een doorlopend thema in cinema de afgelopen jaren), kies dan in elk geval een standpunt. PTSS en wapenbezit zijn de meest prominente thema’s in dit wraakverhaal, maar de serie probeert op geen enkel moment een betekenisvolle mening neer te zetten. Als je wapenbezit aansnijdt, probeer dan in elk geval aan te stippen waarom er al dan niet iets aan gedaan moet worden. In plaats daarvan doet The Punisher tenenkrommend zijn best om vooral het publiek niet te beledigen.

[gv data=”OMW_dPtm7Bo”][/gv]

Nuance
Nu is de poging om nuance aan een serie als The Punisher toe te voegen misschien niet helemaal gelukt, maar ik moet waken voor het gebrek aan nuance in deze column. Want weet je wat? Ik vond The Punisher een geweldige serie. De actie, John Bernthal’s interpretatie en verdere uitwerking van Frank Castle, Micro en zijn gezin en tot op zekere hoogte zelfs het hele complot van de CIA en Homeland’s onderzoek daarnaar; The Punisher is een ontzettend vermakelijke serie.

Maar dat neemt niet weg dat dit een briljante serie had moeten zijn. Het had de kijker kunnen uitdagen in het formuleren van een mening. The Punisher had ook eindelijk Marvel’s tendens om alles groots en universeel te maken kunnen doorbreken. Eindelijk hadden we een brute, soms bijna ranzige serie kunnen aanschouwen die alle clichés van het nu al vastgeroeste superheldengenre van zich af zou schudden.

In plaats daarvan antwoordt The Punisher niet eens zelf opgelegde vragen als ‘wie moet gestraft worden; waar trek je de grens?’ Tja, de serie is kwa ‘pacing’ een rommeltje, soms wat over-de-top en veelal best wel voorspelbaar. Maar dat neem ik The Punisher allemaal niet kwalijk, want weet je wat? Zo veel series lijden onder deze problemen. Ik neem het Netflix en Marvel alleen kwalijk dat ze een perfecte set-up, zo’n fantastisch personage en zoveel getalenteerde acteurs door de plee hebben gespoeld voor slechts een ‘vermakelijke serie’.

Wat vond jij van The Punisher? Ben ik – zoals Frank in zijn bloeddorstigheid – een beetje te ver gegaan? Zijn er positieve- of negatieve aspecten die ik nog niet vermeld heb? Laat het weten in de comments! Lees tot die tijd hier wat internationale critici van The Punisher vonden. Over echte problemen gesproken, in dit artikel lees je over een waargebeurde tragedie die de release van deze serie in de weg stond.