Toen ik vroeger achterin de klas papieren vliegtuigjes zat te vouwen, hoopte ik altijd dat ze na het gooien uit de handen van de leraar bleven en hun sierlijke vlucht voortzetten door het open raam en de wijde wereld in. Nu, met elektronica, zijn ze te programmeren om precies dat te doen. Wat is techniek toch leuk.
Dit concept van de Australische University of Queensland voor een goedkoop te produceren onbemand vliegtuig is uiteraard niet bedoeld om het onderwijzend personeel dwars te zitten, maar eerder om op een makkelijke en betaalbare manier om sensoren een tijdlang in de lucht te houden, precies boven de plek waar de gebruiker ze wilt hebben. Het vliegtuigje is te printen, inclusief controlebordje, door een aangepaste inkjetprinter. Na het drogen en uitharden zijn de benodigde componenten simpelweg op het flexibele printplaatje te lijmen, en is het geheel klaar voor gebruik.
Natuurlijk heeft het dingetje wat hulp nodig met van de grond af komen, maar na ‘m uit een ander vliegtuig (of drone) te werpen op redelijke hoogte zal hij, inclusief benodigde sensoren lang autonoom boven het doel zweven. Het sturen gaat via microservo’s die de rolroeren bedienen, en zo zal hij zelfs na voltooiing van zijn scan nog naar een landingsplek kunnen zweven. Mocht dit niet lukken dan is er nog geen man overboord, want een andere Unmanned Aerial Vehicle is zo geprint en dus kosten ze geen drol om te vervangen.
Wat moeten we verstaan onder ” een aangepaste inkjetprinter”?