It kinda does! The Woman King verscheen vorig jaar reeds in de bios en daar is afgelopen maand een release op Netflix bijgekomen. De critici waren extatisch. Op Rotten Tomatoes heeft de film een score van 94% op de Tomatometer. Van een vermeende kloof tussen critici en publiek bij The Woman King geen spoor: 99% van de respondenten onder de kijkers vond het kijken de moeite waard. Mijn mening heb ik al een beetje verklapt, maar een ja is nooit zomaar een ja, net als een nee nooit zomaar een nee is. In dit artikel verschaf ik mijn kijk op The Woman King.
Alles over de setting en productie
Het jaar is 1823, de plek West Africa. Om specifiek te zijn het Koninkrijk van Dahomey, gesitueerd in wat nu de Republiek van Benin is. Of de setting authentiek vertolkt is, kan ik helaas niet zeggen. Het filmen vond plaats in Zuid Afrika, wel hetzelfde continent, alleen autorit van een schamele 7000 km zuidwaarts. In ieder geval oogt het geheel fris en geloofwaardig.
We volgen de Agojie, vrouwelijke krijgers van de koning van Dahomey. Ze worden geleid door generaal Nanisca en haar luitenanten Izogie en Amenza. Ook volgen we een aantal nieuwe recruiten die worden klaargestoomd voor de strijd.
Betere houdbaarheidsdatum
En strijd is er uiteraard voldoende. De choreografie is bijzonder showachtig. Realistisch vlechtwerk is een zeldzaamheid in films. Best logisch ook, want het dient ter vermaak, en realistisch vlechtwerk is angstaanjagend om te aanschouwen. Maar het lijkt ditmaal wel heel erg veel op dans. Voor de minder bekrompen kijker een lust voor het oog! Maar ik zit nog te wachten op de dag dat ik een vechtpartij op het grote scherm zie waar iedereen niet zomaar door elkaar heen loopt en tweemans gevechten aan het uitknokken is.
De gebruikelijke blend van CGI en echte sets en effecten wordt effectief ingezet. Ik heb het vermoeden dat de huidige generatie aan films een betere houdbaarheidsdatum zal kennen dan bijvoorbeeld jaren negentig films die compleet voor een bluescreen zijn opgenomen. Er gaat weinig boven een goed belichte fysieke set. Na voor de zoveelste keer ridders een veld om te hebben zien ploegen biedt The Woman King in ieder geval een interessante nieuwe setting.
Het plot
Wederom een historisch epos met een karig plot. De ‘bad guys’ lijken niet echt een motivatie te hebben buiten rijkdom opdoen of gewoon slecht zijn. De Oyo en de Mahi zijn slavendrijvers en dus slecht. De Dahomey handelen af en toe ook weleens in mensen, maar ze hebben er in ieder geval een slecht gevoel bij!
Het mag duidelijk wezen dat in The Woman King een historische setting wordt gebruikt om een contemporaine kwestie aan de kaak te stellen. En dat is helemaal geen slecht iets! Vermeende lessen uit de geschiedenis aan de man brengen is tenslotte de bakermat van de geschiedschrijving. Eigenlijk gaat de film niet ver genoeg in het maken van een statement. Slavernij (en per extensie de hedendaagse gevolgen ervan) is slecht, en zwarte mensen moeten elkaar niet een oor aannaaien om samen met de blanken de winst te kunnen delen. Maar helaas zet je zo’n probleem niet recht door in een grote climax de laatste veldslag te winnen, dus zegt het verhaal van deze film nu werkelijk?
De problemen beginnen voor een groot deel bij het ontbreken van een overtuigende motivatie voor Generaal Oba. Want een slechte antagonist maakt bijna zonder uitzondering een matige of slechte protagonist. Gelukkig dan ook, dat de acteur die Generaal Oba speelt meer dan voldoende venijn in de rol weet te stoppen. In zekere zin geldt dat voor de hele film: het matige plot wordt goedgemaakt door het gepassioneerde acteerwerk. Dat brengt ons bij het volgende kopje:
Het acteerwerk en de personages
In mijn review van The Last Kingdom: Seven Kings Must Die gaf ik aan geen fan te zijn van het vlakke acteerwerk dat de laatste jaren steeds meer mode lijkt te worden. Het laat zich categoriseren als “Too cool for school”. Tot mijn grote vreugde is van die insteek geen spoor te bekennen in The Woman King. Vrijwel zonder uitzondering is het acteerwerk gepassioneerd te noemen.
Oba, die zoals eerder gezegd beslist karakterisering mist, geeft me de kriebels. Werkelijk een acteerprestatie die over weet te brengen dat dit geen personage is waar je bij in de buurt wil komen. Nanisca is een ruige en emotioneel teruggetrokken krijger. Maar ze is niet onkwetsbaar. Haar trauma’s achtervolgen haar, ze is betrokken bij het lot van haar mede krijgers en ze huilt wanneer het een mens betaamt te huilen.
Geen greintje minder lof voor Lashana Lynch (Izogie) en Sheila Atim (Amenza). De mindere prestaties van John Boyega (koning Ghezo) en Thuso Mbedu (Nawi) zijn meer het gevolg van een soms wat ééndimensionale karakterisering. Voor de acteerprestaties alom niets dan lof.
Kijken of niet?
Het innemende acteerwerk van de voltallige cast veegt alle kritiek die ik kan bedenken opzij. Voor wie het bijhoudt: karig plot, gebrekkige motivatie voor sommige personages en een centraal statement dat weinig bijzonder is. Maar daar heb ik me dus niet ernstig aan gestoord. Als ik terugdenk aan The Woman King dan komt één ding als eerste ter gedachte; de kwetsbaarheid die Viola Davis (Nanisca) weet te tonen op het verweerde gezicht van een oude krijger.
The Woman King is nu te streamen op Netflix.
