Slimme e-glasses voor een scherp zicht

Niet mooi maar wel handig!
Niet mooi maar wel handig.

Wetenschappers van de Universiteit van Utah hebben een prototype eyeglasses zo ontworpen, dat de kans groot is dat ouderen geen multifocale bril meer hoeven te kopen. En dat is best wel fijn. Maar hoe werkt ’t dan?

Door gebruik van elektronisch geactiveerde lenzen en infrarood afstandsmeters kunnen de lezen automatisch focussen op waar je naar kijkt. Het maakt daarbij niet uit of het dichtbij of ver weg is.

Als het ontwerp door de wetenschappers geperfectioneerd is, dan hoef je misschien geen traditionele bril meer te kopen.

Verziend en bijziendheid kunnen leeftijdsgerelateerd zijn. Het gebeurt bij veel mensen tussen de 40 en 50 jaar oud. De lenzen in hun ogen kunnen niet meer de focus veranderen tussen twee objecten, waardoor deze leeftijdsgroep een multifocale bril moet dragen.

Al langer proberen bedrijf een vervanger te maken voor de multifocale bril. Het bedrijf Deep Optics probeert een bril te maken met autofocus door midden van transparante vloeibare crystal lezen, maar werkt nog steeds aan een praktisch prototype. En ook het bedrijf Vue probeerde smart glasses te maken. En er was een gerucht dat Samsung bezig was met een slimme bril.

De lenzen van de prototype eyeglasses van de Universiteit van Utah zijn verstelbaar door middel van een dikke transparante vloeistof glycerine met twee membranen.

Het dikke frame van de bril is uitgerust met elektronica, een batterij en een infrarood afstandsmeter. Als je naar iets kijkt, meet de meter de afstand en stuurt een signaal naar een membraan. Na 14 miliseconden wordt de focus vanzelf veranderd.

In theorie kunnen mensen deze bril voor altijd blijven gebruiken, omdat de focus automatisch veranderd.

Het eerste prototype, dat debuteerde op CES 2017, is duidelijk iets wat niemand in het openbaar zou willen dragen. Het doel is dan ook om de hele bril kleiner en lichter te maken en zo te zorgen voor een aantrekkelijk ontwerp.

Het team achter de bril heeft een startup bedrijf opgezet en hoopt de bril binnen drie jaar op de markt te kunnen brengen.

Nog geen reacties

  1. Mijn vertrouwen in technologie kent geen grenzen en er bestaan meerdere handinstelbare ‘varifocale vloeistofbrillen’, maar dit product gaat er nooit komen. Heel simpel: deze brilconstructie – het vrijelijk kunnen veranderen van de lensvorm van concaaf tot vlak tot convex – werkt alleen naar tevredenheid als de begrenzing van het transparante membraan volmaakt rond is. Deze onoverkomelijke beperking zal er voor zorgen dat dit nooit een massaproduct zal worden. Ronde monturen zijn weliswaar te koop, maar vormen slechts een klein segment binnen de enorme brillenindustrie. Investeerders en brillenfabrikanten zullen geen geld in deze technologie willen stoppen. Meer acceptabele en gangbare monturen zijn, ook in de toekomst, ongeschikt voor deze varifocus-techniek. Ik zal duidelijk maken waarom de ronde vorm onvermijdelijk is: als gecertificeerde uitvinder en patenthouder heb ik mij in de jaren tachtig van de vorige eeuw met de techniek van de handinstelbare varifocusbril beziggehouden. In de optiek (brillen, cameralenzen, telescopen, microscopen etc.) wordt gebruikgemaakt van sferisch en asferisch geslepen oppervlakken. De meest gangbare vorm (bij brillen) is de sferische waarbij het oppervlak van de lens een deel vormt van een perfecte, maar denkbeeldige bol. Hoewel er inmiddels ook asferische brilglazen bestaan, moeten wij ons op grond van de natuurwetten en voor een acceptabele werking van de onderhavige bril, beperken tot de sferische lens.
    De vorm van een brilmontuur volgt, hoewel dat door de verscheidenheid aan modellen niet direct opvalt, altijd het oppervlak van een denkbeeldige bol met een vaste radius. Op dezelfde wijze volgt ook een ronde brilmontuur – zoals de beide Poolcirkels rond de Aarde – de oppervlaktevorm van een bol. Wanneer we nu een vacuümruimte zouden maken met een volmaakt platte deksel met daarin een volmaakt ronde opening, en we zouden een dunne plaat perspex op de opening leggen en luchtdicht verbinden met het deksel, en als we daarna het perspex zouden verwarmen en vervolgens de lucht uit de vacuümruimte zouden pompen, dan zou het perspex, bij de gratie van de ronde opening en de overal gelijke luchtdruk aan de buitenkant, een volmaakte bolvorm aannemen die, naarmate er meer lucht weggezogen wordt, steeds concaver wordt. Deze techniek wordt in de industrie toegepast om bolvormige dakramen te maken. Er worden echter ook perspex dakramen gemaakt die vanuit een vierkante grondvorm worden vacuümgetrokken en daarbij zien we meteen wat er gebeurt als de ronde vorm verlaten wordt; er ontstaat nu een ‘kussenvorm’ die qua lichtrefractie ongewenste eigenschappen bezit en in het geval van de hier genoemde bril compleet onbruikbaar is.
    Er wordt door vliegsimulator-fanaten nog een vergelijkbare techniek toegepast die op het eerste gezicht hoop biedt voor en bruikbaar alternatief. Zij maken de grote en sterk gekromde projectieschermen na – die in echte vliegsimulatoren worden gebruikt – door een vacuümdoos te bouwen met als opening een sterk schermvormig frame dat soms wel 160 graden van een denkbeeldige bol volgt (zoals een brilmontuur dat in mindere mate doet) met een radius van, bijvoorbeeld, twee meter! Over deze opening wordt een elastische en reflecterende film gespannen en wordt vervolgens de lucht onttrokken aan de vacuümdoos. Bij deze opstelling worden de juiste optische eigenschappen pas bereikt wanneer de elastische film op ieder punt dezelfde radius heeft bereikt als het frame. Niet daarvoor en niet daarna; in die gevallen zal het scherm onbruikbaar zijn. Hoewel het dus even leek alsof dit laatste voorbeeld een oplossing kon bieden voor de beperkingen van de ‘ronde’ varifocusbril, is dit niet het geval; alleen bij één brilsterkte is hij bruikbaar en dat is nu precies waar het niet om ging. Conclusie: je zit vast aan de ziekenfondsbril en daar zien brilfabrikanten geen brood in.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *