Dit jaar bestaat de Walkman alweer 35 jaar, tijd dus om even terug te kijken naar dit icoon in de muziekwereld.
De Sony Walkman werd voor het eerst in Japan verkocht op 1 juli in 1979 voor omgerekend ongeveer 100 euro. Dit was nadat Sony medeoprichter Masaru Ibuka een apparaat zocht waarop hij zijn favoriete klassieke muziek kon afspelen. Deze moest zo klein zijn dat hij het apparaat met zich mee kon nemen.
Sony had op dat moment al de TC-D5 casettespeler in productie, maar deze was te lomp en groot. Norio Ohga, de toenmalige ontwerper bij Sony, kwam met een doorontwikkeling op de Pressman cassette recorder. Deze werd in die tijd vooral gebruikt door journalisten, het apparaat was namelijk erg klein en kon in mono geluid opnemen.
Norio Ohga bedacht de TPS-L2 en noemde hem de Walkman. In de eerste maanden viel de verkoop erg tegen, maar al snel werd het een groot succes. De naam Walkman werd naast het verkoopsucces ook één van de meest succesvolle merken in de wereld. Het werd dan ook snel een synoniem voor alle draagbare cassettespelers. Na de Walkman kwamen de cd-spelers, het Mini-Disc formaat en de MP3 spelers. Tegenwoordig streamen we al onze muziek op onze telefoons dankzij steeds snellere verbindingen.
Er zijn in totaal ruim 400 miljoen Walkmans verkocht waarvan er ruim 200 miljoen cassettebandjes konden afspelen. In 2010 is Sony gestopt met de verkoop van de originele Walkman die nog cassettebandjes kon afspelen. In de tussentijd moesten ze ook nog een rechtszaak schikken met de bedenker van de audio cassettespeler, Andreas Pavel. Hij vroeg namelijk al in 1972 een patent aan voor zijn uitvinding. Andreas zou bij deze schikking miljoenen hebben gekregen van Sony.
De kinderen van tegenwoordig hebben geen idee meer wat een cassettebandje is of wat een Walkman was. Maar de Walkman heeft er wel voor gezorgd dat we vanaf 1979 altijd onze muziek bij ons konden dragen.
[lg_folder folder=”Sony/Cassette_Speler_35/” count=”8″ cols=”4″ paging=”true”]
Mooie herinneringen aan de Sports Walkman, wat was ik daar trots op 🙂 Ik heb hem nog ergens denk ik.
Mooie herinneringen aan de Sports Walkman, wat was ik daar trots op 🙂 Ik heb hem nog ergens denk ik.
Het enige (negatieve) wat ik me nog uit het ‘walkman-tijdperk’ herinner is, dat je altijd halverwege de treinreis zonder batterij-power kwam te zitten en geen reserve penlights meer in de tas had zitten en dat die apparaten zo’n beetje net zo veel aantrekkingskracht op het dievengilde hadden als de smartphones van tegenwoordig.
Het enige (negatieve) wat ik me nog uit het ‘walkman-tijdperk’ herinner is, dat je altijd halverwege de treinreis zonder batterij-power kwam te zitten en geen reserve penlights meer in de tas had zitten en dat die apparaten zo’n beetje net zo veel aantrekkingskracht op het dievengilde hadden als de smartphones van tegenwoordig.
Het meest verbazingwekkende aan dit hele historische verhaal is trouwens, dat Sony ná het cassettebandje volkomen verkeerd heeft lopen gokken door in te zetten op de minidisc-spelers, terwijl ook toen al in de eerste mp3 spelers (met een wopping 32 of 64 Mb flash geheugen, genoeg voor 30 of 60 minuten muziek in 128 kbps kwaliteit. meer toekomst werd voorzien. Zo deden de Japanners niets beter dan de rode loper uit te rollen voor de eerste iPods van Apple. Of te wel: hoe gooi ik een marktmonopoly te grabbel met slechts één of twee verkeerde keuzes…
Het meest verbazingwekkende aan dit hele historische verhaal is trouwens, dat Sony ná het cassettebandje volkomen verkeerd heeft lopen gokken door in te zetten op de minidisc-spelers, terwijl ook toen al in de eerste mp3 spelers (met een wopping 32 of 64 Mb flash geheugen, genoeg voor 30 of 60 minuten muziek in 128 kbps kwaliteit. meer toekomst werd voorzien. Zo deden de Japanners niets beter dan de rode loper uit te rollen voor de eerste iPods van Apple. Of te wel: hoe gooi ik een marktmonopoly te grabbel met slechts één of twee verkeerde keuzes…