Hoewel er anno 2023 meer concurrentie is dan ooit op de streamingmarkt, blijft Netflix in Nederland ruimschoots de grootste. Sinds de start van Disney+ is veel content van het platform verdwenen, maar dit wordt ruimschoots goedgemaakt door de enorme toestroom van Netflix originals.
Qua abonnementen heeft men de keuze uit drie opties. Basic (€7,99 per maand) verschaft toegang tot een enkel apparaat en heeft de laagste beeldkwaliteit. Met standaard (€ 11,99 per maand) krijg je de mogelijkheid je account met 1 iemand te delen en is het mogelijk content in HD te streamen. Premium (€15,99 per maand) verschaft toegang tot 4 apparaten met streaming in ultra HD-kwaliteit. Deze maand keren er flink wat films terug naar Netflix die tijdelijk van het platform waren verdwenen. Dus heb je ze eerder gemist? Check ze deze maand!
Annie (1982)
Toooooooooooooooomorrow, tomorrow, I love you, tomorrow. You’re only a day away! Wie heeft het niet een keer mee staan blèren? Deze verfilming van een Broadway show heeft onuitwisbare sporen achtergelaten in de tijdgeest. En dat terwijl de critici er in eerste instantie niet zo blij mee waren. “Misschien is Annie gewoon niet te verfilmen.” stond er in een review. Wellicht is het feit dat mij alleen de liedjes zijn bijgebleven een veeg teken, maar toch even het plot: Annie is een weeskind in New York in 1933. Het zijn de tijden van de grote depressie, veel te makken is er überhaupt niet, en al helemaal niet als wees. Agatha Hannigan regeert het weeshuis met ijzeren vuist en zet iedereen dagelijks aan het werk. Maar dan komt er een miljardair het weeshuis binnen. Eentje die tijdelijk een weeskind in huis wil halen om zijn publieke imago op te vijzelen. Wat volgt is een uur aan zang, dans en avontuur, met hopelijk een goed einde?
Annie is vanaf 1 augustus te zien op Netflix.
District 9
Neil Blomkamp is een vreemde eend in de bijt. De Zuid Afrikaanse filmmaker kwam uit het niets de internationale filmwereld binnen met District 9, een innemende film met meer laagjes dan Shrek (de oger, niet de films). Na District 9 heeft Blomkamp een aantal blockbusters mogen maken met een flink budget, maar de eerdere magie keerde niet terug. Elysium (2013) en Chappie (2015) wisten maar net quitte te spelen en wonnen weinig lof van critici en het publiek. Ook zijn terugkeer naar low budget films zorgde niet voor spektakel. Demonic wist maar 13% van de critici en 19% van het publiek te bekoren volgens Rotten Tomatoes.
Dat alles staat in schril contrast met District 9, een film die vrijwel universeel hoog aanzien geniet. Het jaar is 2010, de plek Johannesburg. 28 jaar nadat een ruimteschip strandde op aarde proberen de overheden de aliens die met het schip mee kwamen te huisvesten terwijl het de technologie van het schip onderzoekt. We volgen Wikus van de Merwe (Sharlto Copley), een medewerker van MNU (een multinational die op autoriteit van de overheden de situatie managed) die face to face contact heeft met de aliens. Wanneer MNU begint met het verplaatsen van de aliens van de sloppenwijk vlak naast Johannesburg waar ze nu wonen, naar een speciaal opgezet kamp ver buiten de stad gaat het fout. Wikus wordt blootgesteld aan een buitenaards goedje en wordt een wandelende definitie van het bijvoeglijk naamwoord ‘kafkaesque’.
Deze moderne apartheidanalogie weet het thema aan te snijden zonder dat het opzichtig wordt of afdoet aan het verhaal. De naam van de film is een verwijzing naar District Zes, een deel van Kaapstad waar vanaf 1966 alleen blanken mochten komen. Vele duizenden (hoofdzakelijke niet blanke) mensen moesten vanwege de aanleg van dit district plaatsmaken. De film is een fantasierijke adaptatie van een verhaal wat vele mensen hebben moeten doorstaan. De ander is alleen in dit geval letterlijk een alien. Gedurende zijn transformatie merkt Wikus welke gevolgen dit stigma met zich meebrengt.
District 9 keer op 1 augustus terug naar Netflix.
Gladiator
De historicus in mij wil het toch even gezegd hebben: Gladiator is geen geschiedenisles. Wanneer je gaat dramatiseren moet je uiteraard noodgedwongen motivaties verzinnen voor de handelingen die zijn vastgelegd in de geschiedenisboeken. Deze ontbreken namelijk maar al te vaak, en waar ze wel zijn vastgelegd zijn ze vaak gevormd naar de mening van de auteur. Dat terzijde, Maximus Decimus Meridius, in tegenstelling tot Keizer en stoïsche filosoof Marcus Aurelius en zijn zoon Commodus, is een verzinsel van de schrijvers van deze film. Hoe weinig deze film ons ook leert over de Romeinen, het is wel een effectief staaltje film maken van Ridley Scott. Ik ben zelfs bereid de “hommage” aan de Britse oorlogsfilm ‘Zulu’ over het hoofd te zien.
Russel Crowe mag dan een kort lontje hebben, acteren kan hij! In Gladiator speelt hij de eerder genoemde Maximus, loyale dienaar van de werkelijke keizer, vader van een vermoorde zoon, echtgenoot van een vermoorde vrouw, die zijn waak zal hebben, in dit leven of het volgende. Gladiator is een ouderwets stukje theater wat we tegenwoordig weinig meer langs zien komen. Niet omdat moderne films niemand meer voor de tenen willen stoten, maar omdat het simpelweg heel erg veel werk is om een dergelijke film te maken. Crowe is intens, maar menselijk. De karakters die hij in zijn reizen tegenkomt hebben (bijna) allemaal een eigen verhaal.
Het is een verhaal van verraad, verlies en tegen beter weten in tegen de bierkaai blijven vechten. Uiteindelijk zegt de film beslist minder dan het pretendeert te doen. Gladiator is een film vol special effects, podium waardig overacteren en een hoop geweld. Maar ik ben slechts een simpele ziel en elke keer dat ik het slotakkoord van deze film zie, krijg ik kippenvel.
Gladiator is vanaf 16 augustus te zien op Netflix.
Heb je Netflix al helemaal uitgekeken en wil je wat nieuws proberen?
Twijfel je welke streamingdienst het beste bij je past?
