Netflix is wel fan van historische drama’s. Dat komt goed uit, want dat ben ik ook! Dit keer kijken we naar The Last Kingdom: Seven Kings Must Die, en omdat The Last Kingdom: Seven Kings Must Die nogal een mondvol is om elke keer te moeten herhalen, refereer ik in het vervolg naar de film als Seven Kings.
In dit artikel beantwoord ik voor de reeds genoemde film de vraag die elke Netflix kijker zichzelf stelt wanneer er door het aanbod gescrold wordt: is het wat? Voordat we tot een eindoordeel komen worden de volgende aspecten afzonderlijk belicht: jet plot, personages en acteerwerk, productie en de actie.
Het plot
Koning Edward is dood en laat na meer dan één zoon met ambities. Ohja, en er vallen vikingen binnen. Over het plot van Seven Kings zal niet lang nagedacht zijn. Er is weinig set-up. De good guys zijn good en de bad guys bad. Christenen gaan prat op hun normen en waarden en heidenen dansen nachtelijks in dronken extase voor grote vuren.
Ook mist de film een beetje een rode draad en komt meer over als een losse aaneenschakeling van set pieces. Dit probleem komt voort uit de problemen met de protagonist, die meer speelbal is van het universum dan een man met een eigen plan. Gezien Uthred het hoofdpersonage was uit de serie, kan ik niet anders dan concluderen dat dit in de film ook zo had moeten zijn, maar dat lijkt in de praktijk dus twijfelachtig. Wellicht dat we als protagonist beter een meer actief personage hadden kunnen volgen, want die zijn er.
Voordeel is wel, je hoeft de serie niet te hebben gezien om de film te kunnen waarderen. Ondanks vele referenties naar voorgaand materiaal uit de serie zal een ieder die geen aflevering gezien heeft zich tijdens het kijken van de film maar zelden achter de oren krabben.
In de laatste scènes van de film laten de makers zien dat wanneer het gaat om een bevredigend slot, het nog altijd beter is om lef te hebben. Wat ik daar nou precies mee bedoel, ga ik uiteraard niet vertellen. Laat ik volstaan door te zeggen dat deze film wat mij betreft een krachtig einde kent, vooral voor Uthred en Aethelstan.
Personages en acteerwerk
Op een enkele vlakke uitspraak van een randpersonage na is het acteerwerk op zijn minst gedegen te noemen. De film heeft in dit opzicht duidelijk profijt van de voorafgaande serie. Het is van elk gebaar af te lezen dat de terugkerende acteurs (en dus de personages) elkaar goed kennen. Het geeft de film een factor die veel producties tegenwoordig missen: namelijk het gevoel dat je kijkt naar een wereld waar echte mensen leven.
Toch werkt dit gegeven niet altijd in het voordeel van de nieuwe kijker. Er wordt weinig tijd gespendeerd aan het introduceren van nieuwe personages, en dus laat de film de nieuwe kijker wellicht een beetje in de kou staan.
Van de hoofdpersonages is wederom Uthred de zwakste schakel. Vlak acteerwerk is tegenwoordig, voor alles wat niet openlijk de pijlen op comedy richt, de rigueur. Ik ga ervan uit dat dit dient tot het creëren van een meer realistische sfeer. Nu hoeft niet elke emotie met het melodrama van een theaterproductie van het scherm af te spatten, maar vooral Uthred schiet vaak door in de verkeerde richting. Het gevolg is dat ik althans me maar weinig in hem kan inleven. Emotie roept emotie op, en het tegenovergestelde is even goed waar. Aethelstan (gespeeld door Harry Gilby), oudste zoon van de oude koning, is als het gaat om innemend acteerwerk een uitblinker.
Een laatste kanttekening: Ik weet niet of Uthred’s accent gebaseerd is op gedegen linguïstisch onderzoek, maar irritant is het wel.
Productie
In deze categorie scoort Seven Kings wat mij betreft de meeste punten. Het is duidelijk dat er niet voor special effects van de hoogste plank is betaald, maar dat is gezien de status van de serie op het platform ook te verwachten. CGI wordt met mate, en vooral effectief ingezet. Dat sommige shots voornamelijk digitaal zijn valt wel op, maar goede belichting zorgt ervoor dat ze er niet uitspringen als duidelijk nep. De fysieke sets en kostuums (historische accuratesse even daar gelaten) zijn van hoogwaardige kwaliteit. Samen met het natuurlijke acteerwerk maakt het de setting van de film uitermate geloofwaardig.
De actie
Maar een historisch drama is uiteraard niet compleet zonder dat er geknokt wordt. Gelukkig voorziet Sevens Kings daar rijkelijk in. Of je het kan waarderen hangt voornamelijk af van waar je naar op zoek bent. Voor de historici onder ons is er genoeg om over te vallen. Krijgers die manoeuvres uitvoeren alsof het pokémon moves zijn (Shieldwall, zwijnenwig), legers die na één salvo pijlen als een los zooitje op elkaar af rennen, en niet één hoofdrolspeler die een helm draagt! En je hoeft geen enkel geschiedenisboek te hebben gelezen om je te ergeren aan de shaky cam en digitale bloed-effecten.
Toch is er op het gebied van de actie zeker wat om te loven. Er is meer nagedacht over de choreografie dan in de meeste films. Zo laat Uthred meermaals technieken zien die daadwerkelijk uit de historische krijgskunst komen. Ook gebruikt de film actie om te compenseren waar het acteerwerk vaak tekortschiet: in het creëren van drama. Zeker gedurende het cataclysmische eindgevecht (een must-have voor dit soort films).
Kijken of niet?
In het ergste geval kan je zeggen dat het voor een kleine 2 uur prima vermaak is. Ben je wat minder kritisch ingesteld dan is er veel om van te genieten. Gedegen en oprecht acteerwerk, fantastische sets en sfeer plus een hoop actie. Het eerste uur meandert een beetje, maar uiteindelijk komt het alles tot een bevredigend slot, zowel voor de nieuwe kijker als fans van de serie.
The Last Kingdom: Seven Kings Must Die is sinds 14 april te streamen op Netflix.
