De SpinLaunch is in feite een gigantische slinger, die pakketjes vanaf het aardoppervlak de ruimte in slingert. Is dit het ei van Columbus voor ruimtevracht?
Ontsnappen aan de aantrekkingskracht van de aarde
Het zwaartekrachtsveld van de aarde is sterk. Je kan pas aan de zwaartekracht van de aarde ontsnappen, als je een snelheid van 11,3 km/s bereikt. Om je een indruk te geven van hoe snel dat is: in een halve minuut ben je dan Nederland van Limburg tot Friesland doorgereisd. Heel erg snel dus!
Met een raket kan je deze snelheid langzaam opbouwen, maar dat heeft weer een ander nadeel. Namelijk, je moet de brandstof waarmee je de raket steeds verder versnelt, ook weer omhoog slepen. Daarom is de nuttige lading van de raket maar 2-3% van het totale gewicht. Dat maakt ruimtevaart duur.
Is de SpinLaunch het ei van Columbus?
In principe kan je dit probleem oplossen met een ruimtekanon, waarmee je projectielen een snelheid van meer dan 11 km/s geeft. Dan geef je alle snelheid vanaf de grond mee, en heb je dus geen raketbrandstof nodig.
De 19e-eeuwse Franse schrijver Jules Verne bedacht er al een, al was gezien de dodelijke versnelling zijn verhaal met menselijke passagiers onmogelijk. Die zouden in een laagje bloederig gehakt op de grond zijn veranderd. Maar voor vracht die een stootje kan hebben, zou het heel goed kunnen. Al is de SpinLaunch slimmer.
Vracht de ruimte inslingeren met de SpinLaunch
Het nadeel van het ruimtekanon is dat het heel groot en heel lang moet zijn. En dus erg duur. Een slinger lost dit probleem op. Je kan die hoge snelheid ook bereiken door gewoon steeds sneller te slingeren en dan op een gegeven moment los te laten. Natuurlijk levert dat weer andere technische problemen op. Het grootste probleem is te voorkomen dat de slinger uit elkaar spat bij deze extreme krachten en snelheden.
De Spinlaunch is 50 m hoog, wat voor ruimtevaartbegrippen best wel redelijk is. Ook de bouwkosten waren met enkele tientallen miljoenen euro’s in verhouding laag. De SpinLaunch maakt gebruik van elektromotoren en werkt in een vacuüm. Daardoor kan het apparaat zuinig aandoen met energie en op schone, duurzame zonnestroom werken in plaats van vaak giftige raketbrandstof.
Op dit moment is er alleen nog de Suborbital Accelerator, waarmee snelheden van 1300-8000 km/h behaald kunnen worden.
Dat is maximaal iets meer dan 2 km/s, Minder dan de ontsnappingssnelheid dus. Maar op zich een goede stap om de ultieme stap te kunnen bereiken, dingen in een omloopbaan rondom onze aarde te brengen. Daarvoor is een snelheid van 7-8 km/s nodig. Vier keer zo snel dus. Deze volgende fase zal bereikt worden met de Orbital Accelerator van Spinlaunch. Deze moet in 2025 van start gaan. Hier is alleen al de versnellingsschijf 100 m in doorsnede. Hier liggen de kosten natuurlijk flink hoger.
Op weg naar de rest van het zonnestelsel
Want hebben we met de SpinLaunch eenmaal een goedkope manier om bulkmaterialen en raketbrandstof in bijvoorbeeld LEO, dat is een omloopbaan op ongeveer 300-800 km boven het aardoppervlak te brengen, dan kunnen we daar ruimtestations en ruimteschepen in elkaar lassen en verder het zonnestelsel insturen. In principe zou je hiermee de kosten van ruimtevaart met driekwart kunnen verlagen.
Dat is erg goed nieuws, want dan is het niet meer nodig om bijvoorbeeld Afrikaanse kindertjes uit te buiten in een coltan mijn.
Of, voor Europa, om op onze knieën te liggen voor dictators om olie of gas te mogen kopen. De planetoïdengordel is namelijk rijk voorzien van metaal asteroïden die uit puur metaal bestaan. Ook energie, in de vorm van zonlicht en helium-3, is overvloedig aanwezig. Let’s go where no one has gone before.
